Mwiriwe,
Zoals beloofd hier een (lang uitgevallen) vervolgpost.
Dinsdag maakten we kennis met een Amerikaan in ons stamcafe Faucon. Hij hield van wereldreizen en opscheppen hiermee 🙂 Daags erna had hij ons opgespoord via het nationaal museum dat we bezocht hadden en kwam hij meehelpen. We moesten wel onze grenzen stellen omdat hij zichzelf meer uitnodigde dan ons lief was.
Donderdag bezochten we het huis van Fabien, de student sociale wetenschappen. Na een wandeling van ongeveer een uur inclusief het gewoonlijke klimmen en dalen arriveerden we aan zijn niet klein uitgevallen woning, waar hij samenleeft met zijn zus (die dokter is) en haar kinderen. 1 hiervan is een geadopteerd weeskind. Zelf is Fabien zijn ouders ook verloren door de genocide. We keken samen met hem en de kinderen naar wat muziekvideo’s, kandidaten voor een soort Rwandese versie van Idool, en dronken van zijn ‘koffiethee’ 🙂 Uitgeput van de heenweg deden we de terugweg met taximoto’s. We waren wel ietwat onzeker over waar we houvast moesten zoeken 🙂
Om het weekend te starten gingen we nog eens zwemmen aan Hotel Credo en hebben we een kampvuur gemaakt op de werf. JB, onze bewaker, was behoorlijk enthousiast. Hij spreekt Frans maar is dikwijls moeilijk te verstaan. Fabien kwam ons ook vergezellen aen vertelde ons een Rwandees sprookje… met een slecht einde. We bakten ook banaantjes met chocolade in het kampvuur… Mmm 🙂 Het was een supergezellige avond!
Vijf uur later moesten Dieter, Jasper en ik alweer opstaan: we vertrokken naar Nyungwe, het nationaal park op de grens met Burundi. We maakten een wandeling van 6 uur, 750 meter klim. Wandelen in een tropisch regenwoud is een onvoorstelbare ervaring.
Terwijl bezochten Marieke, Charon, Dominique en Vero Nyanza, waar het paleis van de laatste mwami van Rwanda staat. Er was een hele goede gids met gevoel voor humor. Er stonden ook de typische stieren met enorme horens, en konden zelfs verse koeienmelk proeven.
Zondag bezochten we de viering in de Anglicaanse kerk. Aangezien deze in het Kinyarwanda doorging verstonden we er weinig van, maar speciaal voor ons werden Engelstalige teksten geprojecteerd. De viering was heel geanimeerd, totaal anders dan in Europa. In de namiddag vertrokken we naar de ambassade in Kigali, het was tenslotte 21 juli en er was wat te vieren 🙂 Behalve wijn, cava, lokaal bier en onnoemelijk veel hapjes werd er Leffe geserveerd en… frieten! Om de avond helemaal onvergetelijk te maken was er live-muziek waar we goed op hebben gedanst.
Vandaag zijn we dan opnieuw vertrokken in Kigali. Reclame is amper te ontwijken in de stad, vooral die voor mobiele telefoonaanbieders. Het is duidelijk merkbaar dat de gsm hier enorm populair is. Op elke straathoek vind je een kiosk om herlaadkaarten van Tigo of MTN te kopen. Wat ook opvalt zijn de sensibiliseringscampagnes voor aids-controles en tegen corruptie. Het zwerfaval is beperkt dankzij een heel goed milieubeleid: zonder uitzondering geven alle winkels enkel papieren zakken mee.
Op de radio houdt men eerder van babbelen dan van muziek. Hoewel je veel Amerikaanse muziek van de jaren ’90 en Amerikaanse pop hoort passeren, kan men het dikwijls niet laten er vanalles over te babbelen. Franse chansons en ballades zijn ook favorieten hier. Beeld je een hoop metselaars in die zachtjes meeneurien met een zangeres die een Franstalige versie van ‘Unbreak My Heart’ kweelt 🙂
Muramuke en tot de volgende zeker 🙂
Chez Marraine 